- Een bijdrage van reisleider Rick de Landmeter
Delicatessen
We worden door onze gastheer meegenomen naar de grootste tent. We doen onze schoenen uit en eenmaal binnen worden we overweldigd door de luxe. De tent is bedekt met tapijten, zowel de vloer als de wanden en langs de kanten liggen heerlijke kussens. In het midden staan enorme zilveren fruitschalen. We worden gesommeerd te gaan zitten en vooral niet bescheiden te zijn. Ondertussen stroomt de tent vol met familieleden, alsof ze op ons hebben gewacht. Even laten komen er enkele Indische mannen binnen die ons voorzien van Arabische koffie, thee en de heerlijkste delicatessen (althans, in hun ogen). Ik raak al snel in gesprek met een één van de oudere Qatari. Hij is werkzaam binnen de overheid en heeft goede banden met de Emir. Hij wil graag dat ik hem ontmoet. Alhoewel ik dat graag zou willen gooi ik het gesprek over een andere boeg en vertel hem enigszins onschuldig dat er in mijn omgeving collega’s zijn die denken dat het in Qatar gevaarlijk is. Hij rolt bijna om van verbazing en kijkt me vervolgens vol ongeloof aan. Hij neemt een slok van zijn thee, pakt mijn hand en neemt me mee naar buiten. We wandelen naar de zee en hij betoogt waarom Qatar juist het tegenovergestelde is! Hij vertelt dat hij onlangs in Kabul (Afghanistan) is geweest om daar hulpgoederen af te geven namens Qatar. Het lijkt dat we aardig op één lijn zitten als het gaat om de veiligheidssituatie aldaar…
We worden door onze gastheer meegenomen naar de grootste tent. We doen onze schoenen uit en eenmaal binnen worden we overweldigd door de luxe. De tent is bedekt met tapijten, zowel de vloer als de wanden en langs de kanten liggen heerlijke kussens. In het midden staan enorme zilveren fruitschalen. We worden gesommeerd te gaan zitten en vooral niet bescheiden te zijn. Ondertussen stroomt de tent vol met familieleden, alsof ze op ons hebben gewacht. Even laten komen er enkele Indische mannen binnen die ons voorzien van Arabische koffie, thee en de heerlijkste delicatessen (althans, in hun ogen). Ik raak al snel in gesprek met een één van de oudere Qatari. Hij is werkzaam binnen de overheid en heeft goede banden met de Emir. Hij wil graag dat ik hem ontmoet. Alhoewel ik dat graag zou willen gooi ik het gesprek over een andere boeg en vertel hem enigszins onschuldig dat er in mijn omgeving collega’s zijn die denken dat het in Qatar gevaarlijk is. Hij rolt bijna om van verbazing en kijkt me vervolgens vol ongeloof aan. Hij neemt een slok van zijn thee, pakt mijn hand en neemt me mee naar buiten. We wandelen naar de zee en hij betoogt waarom Qatar juist het tegenovergestelde is! Hij vertelt dat hij onlangs in Kabul (Afghanistan) is geweest om daar hulpgoederen af te geven namens Qatar. Het lijkt dat we aardig op één lijn zitten als het gaat om de veiligheidssituatie aldaar…
Geitentong
Even later worden we geroepen voor het eten. Dat verbaast me aangezien we net al aardig wat eten aangeboden hebben gekregen. We lopen naar de wastent, wassen onze handen en voeten en lopen door naar de volgende tent; de eettent. Deze is iets kleiner maar even mooi ingericht. Voor ons staan drie enorme schalen (doorsnee zeker 1,5m) vol met rijst, heerlijke vruchten en vis of vlees. In het midden van de vleesschaal ligt een zojuist geslachte geit. De hele familie hurkt er omheen en begint te eten. We kijken om ons heen om te kijken hoe dat gaat zonder bestek. Heel simpel; je trekt een stukje vlees van de geit en vervolgens pak je daar wat rijst bij. Deze rijst plakt voldoende om er een prop van te maken die je daarna in je mond kunt stoppen. Om niet teveel te morsen helpt het om je hoofd enigszins te kantelen. De Qatari’s vinden ons klaarblijkelijk nogal bescheiden in het nemen van vlees en plukken af en toe een groot stuk van de geit af en gooien dat onze kant op. Het lastige is dat je slechts één hand mag gebruiken omdat links in het dagelijks leven wordt gebruikt voor minder hygiënische zaken. We worden daar dan ook op gewezen en zodra ik vraag naar een reden krijg ik een grijns als antwoord. Maar eerlijk is eerlijk; het is een heerlijke maaltijd. Hoogtepunt vormt evenwel de tong van de geit. Deze is bestemd voor de jongste mannen en zij doen dan ook alle moeite om deze uit de geitenkop te trekken.
Even later worden we geroepen voor het eten. Dat verbaast me aangezien we net al aardig wat eten aangeboden hebben gekregen. We lopen naar de wastent, wassen onze handen en voeten en lopen door naar de volgende tent; de eettent. Deze is iets kleiner maar even mooi ingericht. Voor ons staan drie enorme schalen (doorsnee zeker 1,5m) vol met rijst, heerlijke vruchten en vis of vlees. In het midden van de vleesschaal ligt een zojuist geslachte geit. De hele familie hurkt er omheen en begint te eten. We kijken om ons heen om te kijken hoe dat gaat zonder bestek. Heel simpel; je trekt een stukje vlees van de geit en vervolgens pak je daar wat rijst bij. Deze rijst plakt voldoende om er een prop van te maken die je daarna in je mond kunt stoppen. Om niet teveel te morsen helpt het om je hoofd enigszins te kantelen. De Qatari’s vinden ons klaarblijkelijk nogal bescheiden in het nemen van vlees en plukken af en toe een groot stuk van de geit af en gooien dat onze kant op. Het lastige is dat je slechts één hand mag gebruiken omdat links in het dagelijks leven wordt gebruikt voor minder hygiënische zaken. We worden daar dan ook op gewezen en zodra ik vraag naar een reden krijg ik een grijns als antwoord. Maar eerlijk is eerlijk; het is een heerlijke maaltijd. Hoogtepunt vormt evenwel de tong van de geit. Deze is bestemd voor de jongste mannen en zij doen dan ook alle moeite om deze uit de geitenkop te trekken.
Foto-app
Na de lunch gaan we volleyballen. Eerst staan daar alleen de kinderen, maar zodra men opmerkt dat wij gaan volleyballen worden de kinderen van het veld gehaald en stroomt het vol met volwassenen. Een waardig man speelt immers niet met kinderen. Met deze wisseling van spelers neemt helaas ook onze winkans af. Dat hebben ons gastheren ook door en subtiel worden nieuwe teams gevormd. Na drie sets is het tijd voor bidden. Wij worden gesommeerd om vooral te blijven en we besluiten om even naar zee te lopen. We worden wel nog even gewaarschuwd om vooral niet naar de vrouwen te gaan. Inmiddels zijn we natuurlijk wel benieuwd hoe het hen vergaat. Niet veel later worden we op onze wenken bediend. De foto-app Instagram biedt uitkomst. Dit programma maakt het mogelijk om foto’s te bekijken op een ander z’n telefoon zonder dat je data hoeft te verzenden. Een uitkomst in deze situatie want alle mannen hebben kennelijk toegang tot de telefoons van de dames….
Na de lunch gaan we volleyballen. Eerst staan daar alleen de kinderen, maar zodra men opmerkt dat wij gaan volleyballen worden de kinderen van het veld gehaald en stroomt het vol met volwassenen. Een waardig man speelt immers niet met kinderen. Met deze wisseling van spelers neemt helaas ook onze winkans af. Dat hebben ons gastheren ook door en subtiel worden nieuwe teams gevormd. Na drie sets is het tijd voor bidden. Wij worden gesommeerd om vooral te blijven en we besluiten om even naar zee te lopen. We worden wel nog even gewaarschuwd om vooral niet naar de vrouwen te gaan. Inmiddels zijn we natuurlijk wel benieuwd hoe het hen vergaat. Niet veel later worden we op onze wenken bediend. De foto-app Instagram biedt uitkomst. Dit programma maakt het mogelijk om foto’s te bekijken op een ander z’n telefoon zonder dat je data hoeft te verzenden. Een uitkomst in deze situatie want alle mannen hebben kennelijk toegang tot de telefoons van de dames….
Gejaagdheid
Aan het einde van de middag besluit ik om afscheid te nemen. Ik leg mijn gastheer uit dat we ’s avonds verder vliegen naar Dubai. Hij kijkt me ongelovig aan en zegt; maar je bent er net? De westerse gejaagdheid is iets wat zij maar niet kunnen begrijpen en ik voel me dan ook een beetje opgelaten om toch afscheid te gaan nemen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten